De erfenis van Saskia- het feest van de lente

Lente in Oldeberkoop. Schakeringen van ontluikend groen blad. De magnolia in bloei, straks gevolgd door rododendrons, de appelboom, rozenstruiken en meer. Koeien, veelal pinken, in het grasland waar we ook nog grutto’s, kieviten en soortgenoten aantreffen. Schapen en lammeren, reeën en het onlangs geboren gevolg en in toenemende mate komt de zon door.

Wat een feest. Wat een feest behoort het te zijn.

In hotel restaurant Lunia wordt dat medio april iets anders beleefd. Dat heb je nu eenmaal als een dierbare (ex)medewerker de familie ontvalt. Saskia Schijff is niet meer. We hebben afscheid van haar moeten nemen, precies zoals zij het wilde. Geen melodramatisch gedoe. Zelfs geen bloemen. Neem een borrel van mij en het liefst nog een.

Saskia werkte al bij Lunia toen het bedrijf in handen kwam van de familie Linse. Pittige tante, erg makkelijk te herkennen aan een hoofd met uitgesproken rood haar. Altijd voorzien van een goed humeur en dat werkte vooral bij het ontbijt erg prettig. Goedemorgen. Lekker geslapen? Koffie? Carpe diem, pluk de dag.

Eenmaal gepensioneerd werd ze meer vriendin dan een vroegere collega. Op een steenworp afstand installeerde ze zich, samen met onafscheidelijke zus Marjolein, in een pandje teneinde aldaar een brocante te bestieren. Je werd er niet rijk van, maar je ontleende er wel veel levensvreugde aan. De dames Schijff hadden een scherp oog voor wat wel handel was en wat niet.

We moeten zonder Saskia door. Het verdriet wordt straks een inspiratiebron. Haar geest is, hoe dan ook, verbonden met Lunia. Zoals zij het begrip gastvrijheid ervaarde en uitvoerde, zo koesteren we dat tot in lengte der dagen.

Het is lente. Dat behoort een feest te zijn. En dat is het ook volgens de erfenis van Saskia. Proost.